Με το βλέμμα της στο ύφασμα που ζοριζόταν στα χέρια της μάνας της τόση ώρα, και
την παλάμη στα χείλη, ίσως για να συγκρατήσει τις λέξεις και να μην απαντήσει σε όσα
άκουγε, ή την αναγούλα που μαινόταν μέσα της, έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή
μόνο, κι έπειτα, χωρίς να πει τίποτα, πήρε την τσάντα της από τον πάγκο και έκλεισε
την πόρτα πίσω της σιγά κι αθόρυβα, όπως είχε μάθει τόσα χρόνια.
Μια νουβέλα για τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς να τοποθετείται
σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Οι αμαρτίες γονέων που παιδεύουν τα τέκνα και η
προσπάθειά μας να ξεφύγουμε απ’ ό,τι κληροδοτείται μηχανικά από τη μια γενιά στην
επόμενη.